Prijs de dag niet voor het avond is…

Het is me deze tocht al twee keer overkomen dat ik na een lange dag fietsen, zwaar vermoeid bij een camping aankwam waar ik te horen kreeg dat deze nog gesloten was. De laatste kilometers van zo’n dag stel je je er helemaal op in dat de beproeving bijna ten einde is. Het koude biertje lonkt al, alsmede de aardappelpuree met cup a soup en doperwten. Even niet meer op dat rotzadel, heerlijk. Het is echter een enorme afknapper als de realiteit anders is.

De eerste keer werd ik door verwezen naar een terrein ongeveer 8 km verderop waardoor ik belandde op een Tokkie-camping onder de rook van Düsseldorf. De tweede keer, ik was echt uitgeput, in het gehucht Mainaschaff werd mij gemeld dat er ongeveer 15 km terug een camping was die waarschijnlijk geopend zou zijn. Dat was voor mij geen optie. Na vergeefs geprobeerd te hebben een pension in Mainaschaff te vinden dat nog plaats had ben ik beland in Rasthaus Zum Kronen waar ik een pizza heb gegeten. Vlak voor zonsondergang ben ik het dorp uit gefietst en heb mijn tent aan de oever van Main geplaatst en ben heerlijk gaan slapen.

Van Keulen naar Laudenbach

De route die ik volg doet absoluut geen recht aan alle bezienswaardigheden waar ik aan voorbij rijd. Het dal van de Lorelei is een plaatje en zal de inspiratiebron zijn van vele modelspoorfanaten. De huisjes, kerken en soms ook stationsgebouwen lijken weggelopen van een modelspoorbaan. Uit mijn ooghoek zie ik prachtige plaatsjes met vakwerkhuizen en mooie pleintjes, maar ik heb geen tijd om het nader te bekijken.

 

Soms stap ik toch af, zoals bij de beroemde brug van Remagen die  op 8 maart 1945 door de geallieerden intact werd veroverd op de vijand. Enkele dagen later stortte deze alsnog in en is nooit herbouwd. Van jongs af aan was die plaats in mijn geheugen gegrift en nu kwam ik er voor het eerst langs.

Een ander, voor mij opmerkelijk moment was het passeren van het plaatsje Bingen. Ik had er nog nooit van gehoord en ben zonder op of om te kijken voorbijgereden. Als je echter ‘Hildegard von’ voor Bingen zet, krijgt de plaats opeens een heel andere betekenis, althans voor mij. Deze beroemde, multi-getalenteerde, 12^e eeuwse abdes leefde en stierf hier en ligt in de lokale dorpskerk begraven.

In Mainz heb ik afscheid genomen van de Rijn en volgde ik de Main. Na amper twee dagen bij het dorpje Miltenburg heb ik de Main verlaten om langs de Erf te fietsen en inmiddels ben ik aangeland in het dal van de Tauber. Een van de plaatsjes langs deze rivier is Lauda waar Tijl Uilenspiegel vandaan komt. Over enkele dagen hoop ik de Donau te bereiken.

Krakende wagens…

Langzaam begint het fietsen te wennen. ’s Morgens kom ik stram en stijf uit m’n tent gekropen; ik kan merken dat ik geen 50 meer ben. Wat ik lastig vind zijn de lage temperaturen. Op de fiets heb je het snel bloedheet, maar zodra je afstapt koel je binnen de kortste keren weer af. Daarnaast heb ik veel meer bagage bij me dan op andere reizen en dat is nog afgezien van het mud aardappels dat ik heb meegenomen (Jan en Elfriede, dankjewel voor dit waardevolle advies. Ze hebben hier ook aardappels, stelletje Eigenheimers! 😉). Veel bagage betekent ook veel gewicht en ik zag dan ook enorm op tegen de beklimmingen die komen gaan. Tot nu toe valt het mee en hellingen tot 7 procent zijn goed te doen. Als ik die aardappels gedumpt heb komt het vast goed.