Van Ankara naar Erzincan

Ankara uit fietsen is geen gemakkelijke opgave. Het verkeer is druk en bijzonder chaotisch en op fietsers zitten de automobilisten niet te wachten. Waar mogelijk rijd ik door rood om te voorkomen dat auto’s die links van me staan opgesteld me bij de afslag naar rechts van de weg afdrukken. Minibusjes, of dolmuses zijn het ergste; deze halen je in om vervolgens vol in de remmen te gaan om passagiers in of uit te laten stappen. Door deze acties moet ik stoppen en inhalen is vrijwel onmogelijk vanwege achteropkomend verkeer, of doordat ze optrekken terwijl je naast ze rijdt. Om de grote weg zoveel mogelijk te vermijden fiets ik door woonwijken op weg naar de uitgang.

Turkije is, zacht uitgedrukt, nogal heuvelachtig en vrijwel alle doorgaande routes volgen zoveel mogelijk de doorgaande dalen. Dat beperkt mij behoorlijk in mijn routeopties, want zodra je zo’n dal verlaat word je geconfronteerd met enorme hellingen die elkaar onophoudelijk opvolgen. Zelfs in de hoofddalen is het een eindeloos stijgen en dalen. Ik heb in Turkije nog vrijwel geen vlakke stukken meegemaakt. Ik doe mijn uiterste best om de snelweg te mijden en fiets over kleine landweggetjes parallel aan de snelweg. Soms lopen die weggetjes dood op de snelweg en moet ik enkele honderden meters over de vluchtstrook tegen het verkeer in rijden. Op andere momenten verdwijnt de weg geheel en sleep ik mijn fiets door het veld.

Uiteindelijk bij Elmadaĝ heb ik geen alternatief en vervolg ik mijn route over de snelweg met een eindeloze afdaling in de richting van Kırıkkale. Op Google maps had ik gezien dat er een weggetje langs een riviertje liep en dat leek mij een mooie locatie om mijn tent ergens op te zetten.

Kırıkkale

Vlak voor Kırıkkale bereik ik een grote picknickplaats met tientallen permanente ‘partytenten’ met barbecues. Ik vraag of ik mijn tent mag opzetten en dat is geen probleem. Ondertussen stroomt de picknickplaats vol met families die uitgebreid gaan koken om gezamenlijk het vasten te breken. Ik probeer ondertussen mijn brander aan de praat te krijgen, maar dat lukt niet en bereid me voor op een diner van rauwe uien en paprika’s.

Rond achten komt een buurman op mij af en geeft mij verschillende borden met diverse gerechten zoals een stoofpotje, aardappels, salade en meloen. Ik krijg ook een half brood. Mijn avondeten is gered, maar uit beleefdheid wacht ik tot de zon onder is. Rond half negen is het zover, de imam spreekt zijn zegen uit en iedereen begint te eten. Na enkele minuten komen andere buren langs die me gebarbecuede kip, hamburgers, sis kebab en baklava aanbieden. Het kost me moeite om het allemaal op te eten. Ondertussen is het feest op de picknickplaats en tot na elven is het druk met spelende kinderen, volwassenen die bij elkaar buurten en jongeren die zich afzonderen in groepjes met 2 literflessen cola.

De volgende dag rijd ik naar Delice en vraag aldaar naar de locatie van een ‘park’ in de hoop weer van allerlei lekkernijen te worden voorzien. Het park ligt enkele kilometers buiten het dorp en is nog in aanbouw. Ter plaatse zijn enkele mensen aan het werk en als ik vraag of ik mijn tent mag opzetten is dat geen probleem. Ik word gelijk uitgenodigd voor het avondeten en ook die dag heb ik weer een feestmaal!

Ik ben onderweg naar Bogazkale, een plaatsje naast een bijzondere en belangrijke archeologische vindplaats te weten Hattusas, ooit de hoofdstad van de Hettieten, een beschaving die heerste over geheel Anatolië en Syrië tussen circa 1900 en 1200 v. Chr. Wederom op Google maps zie ik dat er vanaf Delice een alternatieve route is die niet langs de snelweg voert en ik besluit om die te gaan fietsen. Zoals te verwachten viel worden het twee dagen van eindeloos klimmen en dalen over een traject van amper 90 km. De eerste dag eindig ik in een dorpje Çardirardiç waar ik wordt begroet met de woorden: “Dr. Livingstone, I presume?”.

Er is een klein winkeltje waar ik een cola koop en binnen enkele momenten is mijn fiets omringt door hordes kinderen die allemaal één zin Engels spreken: “What is your name?”. Het antwoord op die vraag wordt al niet meer begrepen. Na enkele foto’s gemaakt te hebben fiets ik het dorp uit en zet mijn tent op in een klein dal langs de weg.

Hattusas

Bogazkale is voorbereid op grote groepen toeristen die de ruïnes van Hattusas willen bezoeken. Er is echter niemand. In de twee dagen dat ik hier ben kom ik één Belg tegen die werkzaam is op de ambassade in Ankara. Daarnaast zijn er nog twee Turkse families die een kijkje komen nemen, maar verder is het uitgestorven. Ik vraag de hoteleigenaar of dit normaal is in deze tijd van het jaar, maar dat blijkt niet het geval. Hij wijt het wegblijven van de toeristen aan het beleid van Erdoĝan, maar gaat daar verder niet op in.

Hattusas ligt in een onherbergzaam gebied en ik vraag me af terwijl ik naar de ingang van het park fiets waarom ze zich hier in vredesnaam hebben gevestigd. Terwijl ik mijn fiets stal rennen de medewerkers van het park vanaf hun stoelen die in de schaduw onder de bomen staan snel naar het loket om mij een ticket te kunnen verkopen. Daarna loop ik de ‘stad’ in langs een gereconstrueerd deel van de stadsmuur, die oorspronkelijk 6,5 km lang is geweest. Ik wandel langs de funderingen van enorme gebouwen en volg grotendeels de oorspronkelijke ommuring en bereik enkele van de meest beroemde poorten zoals de Leeuwenpoort en de poort van de sfinxen. Afgezien van enkele herders, koeien en geiten ben ik de enige bezoeker. Door de enorme hoogteverschillen in de stad heb je een geweldig uitzicht op de natuurstenen funderingen van de gebouwen. De gebouwen zelf waren opgetrokken uit mudbricks en daarvan is niets bewaard gebleven. De opgravingen hebben grote hoeveelheden materiaal opgeleverd waaronder beschreven kleitabletten die veel vertellen over deze grote beschaving. Als voorbeeld noem ik het vredesverdrag van Kadesh dat in 1259 v. Chr. is gesloten tussen de Hettieten en de Egyptische farao Ramses II en onder andere bepaalde hoe Syrië verdeeld moest worden. Na enkele uren te hebben rondgedoold keer ik terug bij mijn fiets en ga ik richting Yazilikaya, een tempel die op enkele kilometers van Hattusas ligt.

Alacyahöyük

Terwijl ik mijn route aan het uitstippelen ben zie ik dat mijn tocht vlak langs Alacyahöyük voert, een andere beroemde Hettitische nederzetting. Ik besluit om hier langs te gaan en als ik zie dat het dreigt te gaan regenen zet ik naast de ruïnes mijn tent op. Alacyahöyük is een stuk kleiner en slechts ten dele opgegraven. Veel van de fraaie reliëfs zijn tegenwoordig te bezichtigen in Ankara en vervangen door afgietsels. De vindplaats is echter vooral van belang door enkele vroege bronstijdgraven van de Hatti, de beschaving die is verdreven door de Hettieten (maar die wel hun naam daaraan ontleenden). Deze graven bestaan uit grote kamers die tal van objecten bevatten zoals bijzonder fraaie bronzen ornamenten.

Zile

De dagen na Alacyahöyük zijn niet heel bijzonder, behalve dan dat het 15 graden is en regent terwijl Nederland op dat moment gebukt gaat onder een hittegolf; de omgekeerde wereld.

Op dinsdag 20 juni storm ik aan het eind van de middag Zile binnen. Ik heb net een mooie afdaling gemaakt en probeer om voor een noodweer losbarst ergens onder dak te zijn. Dat lukt net. Zile is een klein stadje, maar om dat te compenseren heeft ze bijzonder vele moskeeën. Vrijwel alle eetgelegenheden zijn gesloten. Na enig zoeken vind ik een hotelletje en rond achten ga ik de stad in op zoek naar een restaurantje. De straten zijn uitgestorven, de theehuizen leeg en nog steeds zijn veel eettentjes gesloten. Uiteindelijk vind ik een restaurantje en wacht met de andere gasten op het eten. Om kwart over acht roept de imam dat de zon onder is en dat we mogen eten. Om zijn oproep kracht bij te zetten wordt een kanon afgeschoten. De eigenaar van een theehuis tegenover het restaurant eet zo snel mogelijk met zijn gezin, want 10 minuten na het sein ‘brand meester’ komen de eerste gasten. Al vrij snel komen de straten weer tot leven en vanaf negen uur is het een drukte van belang en de theehuizen zitten vol. ’s Nachts om drie uur wordt wederom opgeroepen vanaf de minaretten dat het tijd is om te ontbijten en ook nu wordt een kanon afgeschoten om ervoor te zorgen dat niemand dit nieuws gemist heeft.

Klimmen

Na Tokat volgt een kleine klim en daal ik af tot een hoogte van 300 meter en belandt op een snelweg die ik 260 km volg om in Erzincan te komen. Voordat ik daar aankom moet ik eerst nog een pas over en die ligt op 2160 meter boven zeeniveau. De route is verder niet heel bijzonder. Hoewel ik voortdurend klim veranderd het landschap niet of nauwelijks doordat alles stijgt.

Ik kampeer op verschillende plekken en eet ’s avonds soep met brood. Als ik onderweg probeer mijn brandstoffles te vullen met benzine krijg ik te horen dat dat illegaal is. Ik ben er nog niet achter waarom dat zo is, maar hinderlijk is het wel.

Inmiddels ben ik in Erzincan, een stad met weinig historie lijkt het. Morgen ga ik richting Erzurum om daarna door te fietsen naar Van. In Erzurum zit het Iraanse consulaat waar ik mijn visum kan ophalen. Vanwege feestelijkheden in verband met het einde van de ramadan is dat echter de komende twee weken gesloten. Vandaag was het hier 34 graden; de verwachting voor de komende dagen zijn nog hogere temperaturen oplopend tot 40 graden. Ben benieuwd hoe dat gaat met alle beklimmingen die nog komen gaan!