Van Komaron naar Belgrado

Nadat ik Wenen verlaten had en bij Bratislava de grens naar Slowakije overstak voelde dat alsof een andere wereld werd betreden. Van het ene op andere moment waren de reclameborden langs de weg niet langer leesbaar. Ook het gesproken woord werd onbegrijpelijk en de communicatie werd een stuk lastiger. Met het oversteken van die grens werd ook het karakter van de tocht opeens anders, vooral toen ik de grens met Hongarije overstak en nog later de grens met Servië. Waar de route tot dat moment vooral fietspaden langs de rivieren volgde, werd opeens veel meer gebruik gemaakt van de doorgaande wegen wat het fietsen niet eenvoudiger maakt. Vaak is het wegdek zo slecht dat dit erg veel energie kostte, zeker met de wind tegen. Sommige stukken zijn zo slecht dat ze als attractie in de Efteling gebruikt zouden kunnen worden; bezoekers zouden er grif geld voor over hebben. De wegen voeren door kleine dorpjes die opeens ook een geheel andere sfeer uitstralen dan tot dan toe. Ik had gelijk associaties met Turkije en Kirgizië terwijl die landen nog ver weg zijn. De steden daarentegen ademen weer een heel Duits/Oostenrijkse sfeer, vooral met de vele Barokke gebouwen. Veel van die gebouwen, zoals bijvoorbeeld de basiliek in Esztergom lijken als voorbeeld gediend te hebben voor het decor van The Lord of the Rings. De plaatsnamen doen ook sterk aan dat boek denken, zoals Visegrad en het al genoemde Esztergom. Ik kan me goed voorstellen dat Frodo en zijn reisgezellen via deze steden naar Mordor zijn gereisd.

 

Na Boedapest volgden de laatste kilometers van de Limesroute. Deze buigt namelijk in oostelijke richting af en mijn tocht gaat verder naar het zuiden. De eerste dagen volgde ik een andere route, namelijk de Euro Velo 6 die net als de Limes grotendeels de rivieren volgt (grotendeels overlappen ze ook).

De Euro Velo 6 loopt van de Franse westkust naar de Zwarte Zee. De route is grotendeels gemarkeerd, maar is nog in ontwikkeling. In Hongarije word je vaak over de dijken langs de Donau gestuurd. Soms zijn daar prachtige fietspaden aangelegd, maar grote delen zijn ook onverhard en vrijwel onzichtbaar. De enige manier om op die stukken het pad te volgen is bovenop de dijk te blijven en door het gras te rijden. Op sommige stukken is grind gebruikt om het pad te verharden. Dat grind heb ik meegenomen en veilig weggeborgen tussen mijn voetzolen en het voetbed van mijn sandalen. Iedere keer dat ik nu aanzet op de trappers heb ik een fysieke herinnering aan die trajecten. Het nadeel van die stukken is dat het niet opschiet. Bij Baja, een prachtig plaatsje, was ik het beu. Het tracé ging in zuidwestelijke richting naar Kroatië en voerde wederom over de dijken en ging bovendien tegen in de op dat moment heersende windrichting. Daarom via de grote weg naar het zuidoosten gereden, rechtstreeks naar Servië. Geen mooie route, maar het schoot wel op.

 

De Servische grens

Het oversteken van de grens met Servië verliep een beetje problematisch. Het Hongaarse deel was zo gepiept, maar bij aankomst bij de Servische grens ging het mis. Er waren drie poortjes, maar alle drie waren voorzien van een bord dat de doorgang belemmerde. Gelukkig zag ik iemand uit een hokje komen die een stoel plaatste waarop hij kon uitrusten van een dag hard werken. Ik reed op hem af, maar onmiddellijk ging een wuivende wijsvinger omhoog om duidelijk te maken dat ik niet bij hem moest zijn. Hij wees mij naar een loket waar op dat moment een lokale fietser werd geholpen die op weg was naar Hongarije. Ik sloot achter hem aan en toen het mijn beurt was gaf ik mijn paspoort af. Naarstig werd gezocht naar stempels, maar die stonden er niet in. Twee collega’s werden er bij gehaald en mij werd gevraagd of ik Engels sprak. Dat bevestigde ik waarop men vroeg waar ik naar toe ging. Ik antwoordde dat mijn reis richting zuiden ging.

“Hoe lang blijft u in Servië?” was de volgende vraag.

Ik gaf aan geen idee te hebben omdat ik per fiets reisde.

“Waar komt u vandaan en waar gaat u heen?”

Ik wees richting Hongarije en vervolgens naar Servië. De verwarring werd alleen maar groter. Het paspoort werd nogmaals doorgebladerd op zoek naar een stempel. Uiteindelijk kwam er duidelijkheid toen gevraagd werd of ik richting Belgrado ging, of dat ik daar vandaan kwam. Toen ik zei dat ik naar Belgrado ging klonk er een collectieve zucht van opluchting. Ik stond bij het verkeerde hokje, namelijk het hokje voor uitreizend verkeer en niet voor inkomend verkeer; men had mij niet zien aankomen. Met mijn paspoort in de hand gingen vervolgens twee beambten naar het hokje voor inkomend verkeer. Daar zat niemand, maar er lag wel een stempel dat nodig was om Servië in te rijden. Ik kreeg te horen dat het allemaal geen probleem was en ik kreeg vervolgens mijn stempel en ik kon mijn reis vervolgen.

Diezelfde dag bereikte ik Sombor waar een kleine, comfortabele camping lag. De volgende ochtend vervolgde ik mijn tocht over de grote weg naar Novi Sad. Met de wind in de rug ging dat voorspoedig en rond de middag had ik al ruim 50 km gefietst. Onderweg ontmoette ik drie Duitsers die eveneens die kant opgingen, maar onze pauzes liepen niet synchroon. Ik gaf aan op weg te zijn naar een camping iets ten zuiden van Novi Sad en we spraken af elkaar daar weer te treffen. Aangekomen bij de camping bleek dat deze gesloten was. De Duitsers hadden blijkbaar een alternatieve locatie gezocht want ik heb ze niet weer gezien.

Gisteren wilde ik rustig aan doen. Mijn doel was een camping iets ten noorden van Belgrado; een tocht van ongeveer 75 km, grotendeels de loop van de Donau volgend. Wat kan er mis gaan? Ik besloot om wederom een stukje Euro Velo 6 mee te pakken en al gauw stuurde men mij het bos in. Het te volgen pad ging door een prachtig natuurgebied, maar was absoluut ongeschikt voor fietsers. Dat kostte veel tijd waardoor ik pas aan het einde van de middag aankwam op mijn bestemming. Gelukkig scheen de zon en stond het bier koud. Mijn kletsnatte tent was in een mum van tijd droog. Vanochtend kon ik voor het eerst deze tocht in mijn T-shirt, zittend voor de tent koffie drinken en genieten van de zon.

Nog één keertje iets over fietspaden

De Duitsers worden blijkbaar als lichtend voorbeeld gezien als het gaat om de aanleg van fietspaden. Zoals gezegd zijn de paden die tussen de steden liggen vaak prima, maar binnen de bebouwde kom zijn ze hopeloos. Soms hebben ze bij de aanleg brokken asfalt uitgestrooid in de veronderstelling dat deze later wel aan elkaar zouden groeien. Andere paden zijn al aangelegd in afwachting van de uitvinding van het wiel en daarna nooit meer onderhouden. Ik vraag me af hoe zo’n bespreking gaat als men plannen heeft voor de aanleg van een nieuw fietspad. Volgens mij gaat dat ongeveer zo:

Ontwerper 1, “Goed we leggen een nieuw fietspad aan. Moeten er putdeksels op dat pad liggen?”

Ontwerper 2, “Ja, natuurlijk.”

Ontwerper 3, “Laten we die uitsteken of verzinken, en moeten dat ronde, of vierkante deksels zijn?”

Ontwerper 1, “Uitsteken, en verzinken en vierkant vanzelfsprekend, dan rijden ze hun banden daarop kapot.”

Ontwerper 3, “Lantaarnpalen?”

Ontwerper 2, “Uiteraard, midden op het pad, net als vuilnisbakken, bushaltes en parkeerplaatsen voor auto’s.”

Ontwerper 2, “En als ze een zijweg willen oversteken dan maken we daar een drempel van 5 cm hoogte, of beter van 10 cm, want dan flikkeren hun voortassen bij iedere derde zijweg van de fiets. Dat zal ze leren om van hun fietspad af te komen.”

Ontwerper 1, “Goed idee! En dan laten we dat pad ophouden op onlogische plekken en plaatsen we een bord op de weg dat fietsers daar niet verder mogen rijden.”

Ontwerper 3, “En wat doen we met boomwortels?”

Ontwerper 1, “We zorgen ervoor dat die allemaal onder het pad doorlopen zodat er nog meer hobbels ontstaan dan we bij de aanleg al voor ogen hadden.”

Etcetera.