De laatste loodjes naar Singapore

Nieuwe remmen

Voor ik Penang verlaat bezoek ik nog even een fietsenmaker; mijn voorrem zit vast en ik hoop dat deze te repareren is door de remvloeistof te vervangen. Dit werkt gedeeltelijk, de rem remt weer, maar als de handle wordt losgelaten blijft het remblokje tegen de velg gedrukt. De enige manier om dat op te lossen is om de gehele rem te vervangen. Gelukkig heeft deze fietsenzaak nog een setje liggen – tien jaar oud weliswaar – maar het werkt nog. Alleen de kleur is fluorescerend geel.

Op weg naar Kuala Lumpur

De volgende dag verlaat ik Penang. Te midden van tientallen motoren en scooters baan ik me een weg op de veerpont die de verbinding vormt tussen Georgetown op Penang en Butterworth op het vaste land. Ik rijd naar het zuiden over drukke verkeerswegen, het lukt me de eerste 50 km niet om op meer landelijke weggetjes te komen. ’s Avonds bestudeer ik de kaart en realiseer me dat ik nog een lange weg te gaan heb en dat de tijd nog maar kort is. Daarom besluit ik noodgedwongen om de Cameron Highlands als bestemming te laten vervallen en rijd zo snel mogelijk naar Kuala Lumpur. Na een rustpauze onderweg vergeet ik een van mijn bidons. Ik kom er pas na een paar kilometer achter en heb geen zin om terug te rijden. Toch voelt het een beetje als een verlies. De drinkfles was 16.000 km lang bij me en ik moet een beetje denken aan Tom Hanks in Cast Away die Wilson kwijtraakt.

Kuala Lumpur

De route is niet heel bijzonder, maar af en toe zijn er gedeelten die de moeite waard zijn. Al na een paar dagen bereik ik Kuala Lumpur. In vergelijking met Bangkok is het fietsen in Kuala Lumpur chaotisch en onvoorspelbaar. Ik fiets over een grote snelweg zonder noemenswaardige vluchtstrook en af en toe breekt het zweet me uit (figuurlijk gesproken, want letterlijk ben ik al doorweekt) als ik weer van rijstrook moet wisselen terwijl de auto’s links en rechts langs me heen scheuren. Uiteindelijk bereik ik het hostel waar ik twee nachten blijf. Het is er gezellig druk met een kleine huiskat die alles interessant vindt en heel erg speels is. Naast dit hostel is een Indisch restaurant waar ze heerlijk eten hebben. De kilo’s die ik op mijn reis ben kwijtgeraakt lijken er keihard weer aan te komen. In Kuala Lumpur stuur ik een deel van mijn bagage terug naar Nederland omdat ik geen overbagage wil hebben als ik terugvlieg. Daarna maak ik een wandeling door de stad en bezoek de beroemde Petronas Twin Towers, maar de stad heeft verder weinig bekoring voor mij en de volgende dag ga ik gauw verder naar Melaka.

Melaka

Na twee dagen kom ik aan in Melaka. Ik fiets naar het centrum en stop voor het ‘Stadhuys’, een van de historische gebouwen die nog herinneren aan de tijd dat de Nederlanders het hier voor het zeggen hadden. Voor het ‘Stadhuys’ is een klein pleintje met nog enkele historische gebouwen, maar het is verworden tot een kermis. Langs de gevels staan tientallen kraampjes met souvenirs en op het pleintje staan allerlei ‘fietstaxi’s’ op toeristen te wachten voor een ritje. De taxi’s zijn allemaal versierd. Sommige hebben als thema ‘Spiderman’, andere hebben ‘Hello Kitty’ of de ‘Minions’ als versiering. ’s Avonds zijn de fietsen verlicht en zonder uitzondering zijn ze voorzien van een grote geluidsinstallatie die oorverdovende muzak uitbraakt. Ik heb na aankomst direct spijt dat ik hierheen gekomen ben en dat gevoel wordt versterkt als ik ’s avonds het stadje inloop en de gehele Jonker Street is volgebouwd met kraampjes vol souvenirs en allerlei etenswaren. Ik eet wat in een restaurant en loop snel terug naar mijn hostel.

De volgende ochtend besluit ik om toch nog een rondje door de stad te lopen en zie dat het eigenlijk best leuk is (tot de rond acht uur de bussen met Chinezen arriveren 😉). Melaka is een oorspronkelijk door de Portugezen gestichte handelsnederzetting maar werd in 1641 door de Nederlanders veroverd. Het Stadhuys en de Jonker Street en Heeren Street dateren uit die tijd. Aan het begin van de negentiende eeuw kwam Melaka in handen van de Engelsen en zij droegen de stad in 1946 over aan Maleisië. In 2008 werd Melaka door Unesco uitgeroepen tot Wereld Ergoed.

Ik wandel door de Heeren Street waar allemaal oude Chinese huizen staan, af en toe afgewisseld met gebouwen uit andere perioden. Sommige panden zijn voorzien van fraaie schilderingen. Een eindje verder staan een Hindoetempel, een Moskee en een Chinese tempel op korte afstand van elkaar. Het doet een beetje denken aan Penang, maar dan kleiner en veel toeristischer. Ik slenter een uurtje rond en fiets dan snel de stad uit voor mijn laatste traject richting Singapore.

 

Durian

De route langs de westkust is niet heel bijzonder en helaas moet ik veel over grote wegen fietsen. In Muar vind ik een hotelletje dat ver buiten de stad ligt. In het hotel ontmoet ik Walter, een Nederlandse fietser die net vier maanden onderweg is. ’s Avonds neemt de eigenaresse van het hotel ons mee naar de stad waar we uitgebreid eten in een foodcourt. Daarna rijden we mee naar haar huis om durian, de beruchte, stinkende vrucht uit zuidoost Azië te gaan eten. De vruchten stinken zodanig dat overal borden hangen waarop staat dat het verboden is om de vruchten mee te nemen, bijvoorbeeld in hotels, bussen, wachtkamers, etc. De vruchten variëren in grootte van een kleine voetbal tot zeer groot uitgevallen basketballen en zijn stekelig. Om ze te eten worden de vruchten opengebroken. Aan de binnenkant zitten grote pitten ter grootte van kippeneieren die omgeven zijn door vruchtvlees dat de viscositeit van pudding heeft. Ik vind de smaak niet heel onaangenaam, maar het is zeker niet mijn lievelingsfruit.

Singapore

Enkele dagen later bereik ik de grens met Singapore. Ik overnacht in Johor Bahru en gisterochtend rijd ik naar de grens. Alles en iedereen wordt gecontroleerd en ik kruip voort in gezelschap van honderden motoren. Eenmaal bij de grens gaat het vrij snel, ik moet het zoveelste formulier invullen, maar mag dan verder. Ik ga richting Gardens by the Bay, een groot park aan de zuidkant van Singapore. Hoewel ik me zorgen maakte over het fietsen in deze stad valt het heel erg mee. Het is relatief rustig en ik bereik al snel mijn bestemming. Ik fiets eerst naar de haven en heb uitzicht op het beroemde standbeeld dat half leeuw en half vis is dat het symbool is van Singapore. Verderop liggen het Artscience Museum en het bijzondere Marina Bay Sands Hotel dat bestaat uit drie torens waarop een groot schip lijkt te liggen. Enkele honderden meters verderop ligt het park en zet mijn fiets tegen een van de superbomen en ga er naast zitten. Ik kijk om me heen, zie de toeristen rondlopen en besef nauwelijks dat mijn reis erop zit. Het is een beetje onwezenlijk. Enerzijds ben ik blij dat het over is, maar ik voel me ook een beetje melancholisch als ik terugdenk aan het afgelopen jaar.

 

Een jaar op de fiets

Sinds mijn vertrek uit Nederland heb ik 16.887 km afgelegd op de fiets. Ik heb 18 landen bezocht die alle hun eigen bekoring hebben. Onderweg heb ik honderden mensen ontmoet, vooral lokale mensen die vrijwel altijd enthousiast reageerden en die vaak eten en/of drinken aanboden. Daarnaast heb ik tientallen fietsers leren kennen, vaak was het niet meer dan een vluchtige ontmoeting op de weg (‘Waar kom je vandaan?, Waar ga je naartoe?’), maar soms leidde de ontmoeting tot een paar dagen samen fietsen omdat we toevallig dezelfde kant opgingen. De tocht was niet altijd makkelijk; de Pamir was fysiek ronduit zwaar, maar ik vond het vaak vooral een mentale inspanning om vrijwel iedere dag weer op de fiets te klimmen. Gek genoeg had ik na enkele kilometers altijd weer lol in het fietsen en altijd waren er weer verrassingen die iedere etappe opnieuw tot een belevenis maakten. De laatste weken waren mijn gedachten veel bij Nederland en ik heb zin om weer naar huis te gaan, om familie en vrienden terug te zien en om boerenkool, haring en pannenkoeken te eten (niet tegelijkertijd). 😉 Zondag 25 maart keer ik na bijna een jaar terug in Nederland.