Langs de Ararat naar Iran

Naar Erzurum

De afstand van Erzincan naar Erzurum is bijna 200 km. Dat lijkt goed te doen in twee dagen, maar er moet op dit traject flink geklommen worden. Erzincan ligt in een vlakte en het eerste deel was daarom relatief makkelijk.

De Eufraat

Na ongeveer 20 km naderde ik een smal dal dat was uitgesleten door de Eufraat en de weg slingerde naast de rivier omhoog. Na een dagetappe van ruim 100 km zette ik mijn tent op bij het plaatsje Tercan, naast de Eufraat. De tweede dag was het zwaarst; ik moest eerst een pas over op ruim 2100 meter en daarna volgde een snelle afdaling naar Aşkale gevolgd door 50 km vals plat naar Erzurum.

 

Naar Agri

In Erzurum werd ik werd ik herenigd met Jaillen en William Laclé, de Arubaanse broers die op weg zijn naar China. Gezamenlijk fietsten we naar Aĝrı op ongeveer 150 km van de Iraanse grens.

 

Koeien

 

 

 

 

Op zoek naar schaduw

Uitstapje naar Van en Akdamar

Mijn plan was om in Erzurum mijn Iraanse visum op te pikken en van daaruit naar Van in het zuiden te fietsen. Van ligt naast het Vanmeer en in dat meer ligt een klein eilandje, Akdamar met een klein kerkje dat dateert uit de tiende eeuw. Ik was al twee keer eerder in Van geweest met het doel dat kerkje te bezoeken, maar dat was me beide keren niet gelukt. Op weg naar Aĝrı hoorden we van een Poolse fietser die op weg naar Van was teruggestuurd vanwege gevechten tussen Koerdische opstandelingen en het Turkse leger. Daarmee leek mijn weg geblokkeerd. Om toch een bezoek aan Akdamar te kunnen brengen besloot ik daarom mijn fiets in Aĝrı achter te laten en met de bus naar Van te reizen.

De busreis ging zonder al te veel problemen en ’s avonds bezocht ik in Van het kasteel/burcht dat gebouwd werd door de Urartiërs in de 9^e eeuw v. Chr. Het ligt op een heuvel die het omringende land domineert. Onderaan het fort liggen de ruïnes van het oude Van dat in de Eerste Wereldoorlog door de Ottomanen werd verwoest; wat nog rest zijn enkele moskeeën waarvan sommige weer zijn hersteld. De verwoesting wordt door velen gezien als een onderdeel van de Armeense genocide die door Turkije wordt ontkend. Zij, de Turken, claimen zelfs dat het de Armeniërs zijn die schuldig zijn aan volkerenmoord op de Turken. Van werd in 2011 getroffen door een zware aardbeving, maar er wordt druk gebouwd.

 

De volgende dag nam ik een dolmus (minibus) naar Gevaş en voer met een bootje naar Akdamar. Op de boot waren veel Turkse en ook Iraanse toeristen, maar geen andere nationaliteiten. Het Armeense kerkje van Akdamar, ook wel de Kathedraal van het Heilige Kruis, is beroemd vanwege de bijbelse voorstellingen die aan de buitenkant zijn aangebracht. Behalve afbeeldingen van Jonas en de walvis, David en Goliath en Daniël in de leeuwenkuil zijn ook alledaagse taferelen afgebeeld.

De ‘kathedraal van Akdamar

Het kerkje heeft een klein kerkhof waarin prachtige grafstenen zijn bewaard gebleven. De ‘kathedraal’ stond al meer dan dertig jaar op mijn ‘bucketlist’ en ik ben dan ook blij dat ik het eindelijk kon bezoeken. ’s Avonds keerde ik terug naar Aĝrı en fietste van daaruit de volgende dag richting Iran.

Op weg naar Iran

De weg richting Iran ging grotendeels omlaag, maar er stond zo’n sterke oostenwind dat ik maar moeizaam vooruit kwam. Op ongeveer 5 km voor de daadwerkelijke grensovergang begon een lange file van vrachtauto’s die Iran in wilden. Ik sprak later een buschauffeur die me vertelde dat het hen vaak een dag kost om de grens over te steken. Ik fietste de file voorbij en zonder al te veel problemen kon ik Iran binnen rijden. Direct over de grens ligt Bazargan en daar ben ik in een hotelletje gecrasht, ik was doodop en heb bijna twaalf uur geslapen.

Aankomst in Iran

Van Bazargan vervolgde ik mijn tocht richting Tabriz, ongeveer 280 km verderop. De Iraanse bevolking is ontzettend vriendelijk en neemt iedere kans waar om je welkom te heten in hun land. Sommigen specificeren dit verder door je welkom te heten in de provincie Azerbeidjan. Zij voelen zich niet doorsnee Iraniër en spreken een dialect dat nauw verwant is aan het Turks. De Iraniërs zijn uitermate vrijgevig en onderweg word je volgestopt met appels, abrikozen, koppen thee en zelfs kreeg ik een gratis hotelovernachting in Marand.

Mijn eerste kampeerplaats in Iran was voor een moskee. Ik zocht naar een plekje en de eigenaar van een veredelde snackbar die ook zorgdroeg voor het onderhoud van de moskee zei me dat ik daar veilig kon staan. ’s Avonds kwam de mullah nog langs om mijn spullen te controleren en zag dat het goed was. Na een paar dagen bereikte ik Tabriz waar een parkje is waar gratis gekampeerd kan worden. Het terrein is afgesloten, er zijn warme douches en er is bewaking. De Iraniërs zelf maken ook veel gebruik van dit park en het is er gezellig druk. Het park is zeer populair bij fietsers en gisteravond arriveerde een Duits stel dat via Azerbeidjan en Armenië naar Iran was gefietst. Later op de avond arriveerden nog drie Zwitsers die ik al eerder had ontmoet bij Smederova in Servië. We hebben allen zeer positieve ervaringen met Iran tot nu toe. Dat gold niet voor twee vrouwelijke fietsers die ik in Marand ontmoette. Zij werden vaak genegeerd door de manlijke bevolking of werden op een vervelende manier aangestaard. De kledingvoorschriften voor vrouwen zijn ook zeer beklemmend, het lichaam moet van hoofd tot tenen zijn bedekt en fietsen onder die omstandigheden bij temperaturen boven de 35 graden is vrijwel ondoenlijk.

Tabriz is een grote stad met meer dan anderhalf miljoen inwoners. De weg erheen was dan ook erg druk en het fietsen naar en in de stad was niet erg plezierig. De bazaar van Tabriz is onderdeel van het Wereld Erfgoed en je kan er uren ronddwalen.

 

Tabriz heeft ook een Blauwe Moskee die dateert uit de 15^e eeuw en was oorspronkelijk voorzien van blauwe majolica-tegels, zowel aan de buitenkant als van binnen. Helaas stortte het gebouw in door een aardbeving in 1773 en het duurde twee eeuwen voordat men de moskee herbouwde. Veel van het oude tegelwerk is echter niet hersteld en wat rest is slechts een flauwe afspiegeling van hoe het gebouw oorspronkelijk is geweest.

De komende dagen fiets ik richting Kaspische Zee en ga dan richting Teheran. In Teheran hoop ik mijn visa te kunnen regelen voor de volgende landen. Dat is een heel gedoe. Voor Turkmenistan wil ik een transitvisum, maar dat kan pas worden aangevraagd als mijn visum voor Oezbekistan is goedgekeurd. Op dit moment wordt meer dan 50% van alle aanvragen voor een Turkmeens visum afgewezen en niemand weet welke criteria daarvoor gelden. Voor het Oezbeekse visum moet ik een Letter of Invitation (LOI) aanvragen. Daartoe moet ik een werkgeversverklaring aanleveren in het Engels met een stempel van het bedrijf waar ik voor werk. Dat hoeft dan weer niet als je gepensioneerd bent. Ik heb daarom op mijn aanmelding aangegeven dat ik met pensioen ben. 😉 Alle reizigers op dit traject worstelen met deze visa-problemen en op internet wordt eindeloos gediscussieerd hoe hiermee om te gaan. Als mijn Turkmeense visum wordt afgewezen zorgt dat voor grote problemen voor het vervolg van mijn reis. Rechtstreekse vluchten naar Oezbekistan, of Tadzjikistan zijn er vrijwel niet. Vanuit Teheran is het mogelijk naar Tasjkent te vliegen, maar vanuit andere steden moet gekozen worden voor tussenstops in Istanboel, Almaty of zelfs Dubai. De kosten voor het reizen door de Stan-landen lopen enorm op, naast kosten voor LOI’s en visa moeten ook bemiddelingsbureautjes worden betaald. Alles bij elkaar is dit alles bijzonder frustrerend en levert een hoop stress op. Ik ben benieuwd hoe het de komende weken allemaal gaat verlopen.