Van Bangkok naar Penang

Bangkok uit

Voor de tweede keer fiets ik Bangkok uit. Ik volg een weg parallel aan de Menam-rivier die dwars door de stad slingert. Ik fiets langs het koninklijk paleis en de Wat Pho tempel waar ik een paar dagen eerder nog een bezoek bracht met Anne en Iris. Daarna steek ik de rivier over via de Phra Phutta Yodha-brug, oftewel ‘Brug der Herinneringen’ geopend in 1932 om te vieren dat de Chakri-dynastie 150 jaar bestond. Ik fiets in westelijke richting om de stad te verlaten. Op een rotonde die ik driekwart moet nemen en waar het verkeer drie rijen dik is (met daarnaast nog alle motoren en scooters) krijg ik het even benauwd, maar door me zeer assertief op te stellen gaat het allemaal goed. Bangkok lijkt nog groter dan de vorige keer dat ik er doorheen fietste; pas na 30 km vallen er gaten in de bebouwing, maar het duurt nog eens 20 km voor ik de stad echt achter me heb gelaten.

Damnoen Saduak

Ik bereik relatief rustige wegen en stop in het dorpje Damnoen Saduak dat bekend is vanwege zijn ‘floating market’. Het transport vindt vooral plaats over water en waar de wegen de kanalen kruisen liggen hoge bruggetjes om de boten niet te hinderen. Ik heb associaties met Giethoorn. Ik loop aan het eind van de middag het dorp in, maar het is volledig uitgestorven. De volgende ochtend is er een en al bedrijvigheid en worden allerlei etenswaren verkocht vanaf kleine bootjes op het water, vooral aan toeristen die in grote hoeveelheden worden aangevoerd in busjes en touringcars. Voor het te druk wordt stap ik op mijn fiets en ga snel verder.

 

 

Zoutpannen

De weg kronkelt  langs eindeloze kokosplantages en er zijn vele bruggetjes om kanalen over te steken. Bij de Mae Klong rivier sla ik linksaf en volg deze waterweg in zuidelijke richting om na ongeveer 30 km de kust te bereiken. In plaats van viskwekerijen, zoals aan de oostzijde van Bangkok wordt het landschap hier gedomineerd door zoutpannen zo ver het oog kan zien. De lucht ruikt en smaakt zout. Af en toe zijn er vissersdorpjes waar de bevolking overwegend islamitisch is, een opvallend verschijnsel in dit Boeddhistische land.

Moskee onder de rook van Bangkok

Er staat een stevige wind die voor enige verkoeling zorgt. Helaas wordt dat in mijn geval teniet gedaan omdat ik er tegenin fiets. Dag in dag uit heb ik de wind tegen en iedere meter voortgang moet bevochten worden. Het landschap is vlak en ik volg zoveel mogelijk de kustlijn. Ik laat de zoutpannen achter me en fiets langs kokosplantages. Tussen de palmen grazen koeien die vergezeld worden door reigers. De koeien schrikken insecten en muizen en kikkers op die een dankbare prooi vormen voor de vogels.

15000

De kustlijn bestaat uit mangrove, maar regelmatig zijn er zandstranden. Sommige daarvan zijn geschikt gemaakt voor toeristen en daar ontstaan kleine gehuchten die vrijwel volledig bestaan uit hotels, resorts en restaurants. De toeristen rijden rond op scooters en motoren, sommige met zijspan waarin de familie plaats kan nemen. Zodra ik zo’n gehucht uitrijd zijn de toeristen weer verdwenen. Ergens op dit deel van mijn reis bereik ik een nieuwe mijlpaal; ik heb op deze tocht 15.000 km afgelegd op de fiets!

Kokosnoten

De kokospalmen zijn enorm hoog, laagstam is een begrip dat hier niet bekend is. Ik fiets door een regio waar apen zijn afgericht om de kokosnoten uit de bomen te halen. Vastgebonden aan een touw klimmen de apen de bomen in en draaien net zolang aan de kokosnoten tot ze naar beneden vallen. Terwijl ik sta te kijken wordt een voorbijganger op een motor bijna geraakt door zo’n noot.

Rubber en olie

De kokosnoten maken steeds meer plaats voor oliepalmen en rubberbomen. De tocht wordt saai en ik raak gedemotiveerd. De dagen beginnen steeds meer op elkaar te lijken en ik heb steeds minder plezier in het fietsen. Iedere nieuwe dag moet ik mezelf schoppen om mezelf weer in het zadel te hijsen. Waar deze neerslachtigheid vandaan komt kan ik niet precies duiden, maar ik denk dat het ermee te maken heeft dat mijn reis bijna ten einde is. 😉 Zodra ik eenmaal fiets gaat het beter, vooral omdat iedere dag weer nieuwe verrassingen voorbijkomen, zoals een fles water die ik krijg wanneer ik ergens sta te pauzeren, of de ‘oliebollen’ die ik krijg in Thung Song.

In de stam wordt een inkerving gemaakt en deel van de schors weggesneden. De boom gaat bloeden en het sap wordt opgevangen in een kom

Fereng

Ik heb eerder in het zuiden van Thailand gefietst, in 2000 om precies te zijn, toen ik van Phuket naar Penang in Maleisië fietste. Ik kan me weinig details herinneren, maar wat me toen opviel was dat wanneer ik een dorp in reed, de kinderen bij de eerste huizen ‘Fereng’ (buitenlander) riepen, waarna in het hele dorp deze kreet te horen was. Dat is nu niet meer het geval. Ik word nog steeds begroet, maar niet meer zo uitbundig als toen. Wat ik me ook niet kan herinneren zijn de grote hoeveelheden honden die hier nu rondlopen. Ze worden massaal aangereden, vooral omdat ze vaak midden op de weg liggen te slapen. Als ik voorbijkom kijken ze me vaak verbaasd aan, maar als ik voorbij ben beginnen ze luidkeels te blaffen en maken bijtende bewegingen naar mijn tassen en benen. Vaak volstaat het om een vinger op te heffen en luidkeels ‘Hé!’ te roepen. Vrijwel altijd druipen ze dan af, maar het blijft vervelend want je schrikt je iedere keer weer het leplazarus.

Maleisië

Ik bereik het grensgebied met Maleisië en de tempels beginnen plaats te maken voor moskeeën en ik word ’s morgens weer wakker door de oproep tot gebed. Op de grens ligt een uitgestrekt natuurgebied met veel Karst formaties. In de bomen hoor ik apen schreeuwen en ik zie vogels van allerlei pluimage. De grens is snel gepasseerd, maar als ik in Maleisië sta weet ik niet meer of ze links of rechts op de weg rijden. Ik vraag het een militair die me resoluut naar de linkerkant verwijst. Direct na de grens volgt een gemeen klimmetje van een paar honderd hoogtemeters waarna ik snel weer afdaal.

Maleisië is direct heel anders dan Thailand. Het verkeer is agressiever, automobilisten houden minder rekening met fietsers. Ik verdenk zelfs sommige chauffeurs ervan dat hen 70 maagden in het hiernamaals is beloofd als ze fietsers van de weg rijden. Wat verder opvalt is dat de motoren met zijspan, die in Thailand zo talrijk zijn, vrijwel volledig verdwijnen. En een verademing is het Latijnse alfabet waardoor ik in de restaurants de menukaarten weer kan lezen. Bovendien doet het eten sterk denken aan de Indonesische keuken en daar ben ik een groot liefhebber van. Een ander verschil is de afwezigheid van honden. Hun plaats is ingenomen door geiten die over de weg banjeren, maar gelukkig geen aanvallen op mij en mijn fiets ondernemen.

Op weg naar Penang

Ik fiets naar Kuala Perlis aan de kust en bereik na een paar dagen Penang. De route voert over kleine weggetjes en mijn humeur knapt snel op. Ik heb er weer lol in om kleine weggetjes te zoeken en op die manier het land te doorkruisen.

Op Penang, een eiland voor de Maleisische kust ligt Georgetown, vernoemd naar de Engelse koning George III. De stad werd gesticht door Sir Francis Light nadat het eiland in 1786 in Engelse  handen kwam. Georgetown is een mengelmoes van verschillende culturen. Naast Maleisiërs wonen en leven er Indiërs en Chinezen. Chinese en Hindoe tempels worden afgewisseld met moskeeën en in de straten wemelt het van stalletjes met een veelheid aan gerechten variërend van saté, roti en nasi ajam tot noodlesoep, dim sum en dumplings. Het is een culinair feest!

Fort Cornwallis en Seri Rambai

In de oude stad staan veel koloniale gebouwen, nalatenschap van de Engelsen, maar in het Chinatown en Little India vind je vooral traditionele Chinese huizen. Ik dwaal een beetje door de stad en waan me af en toe weer in China. Dat komt ook door de vele Chinese toeristen hier die zich vaak net zo ongemanierd (in mijn ogen) gedragen als in China. Je ziet dan ook hier en daar bordjes met: No Spitting! Ik breng een bezoek aan het fort Cornwallis, maar dat valt een beetje tegen, zeker gezien de hoge toegangsprijs: 20 Ringgit. Trekpleister in dit fort is het van oorsprong Nederlandse kanon met de naam Seri Rambai. Het is gegoten in 1603 en werd door de VOC geschenk gedaan aan de sultan van Johor. Via allerlei omzwervingen kwam het kanon in handen van de Engelsen die het een plaats gaven in Fort Cornwallis. Aan het kanon worden allerlei mythische krachten toegeschreven, onder andere als vruchtbaarheidssymbool (bron: wikipedia).

De laatste loodjes

Ik blijf een paar dagen en bereid me voor op het laatste deel van de reis. Via de Cameron Highlands wil ik naar Kuala Lumpur en Melakka om naar mijn einddoel te fietsen: Singapore.

Naschrift:

Ik had graag wat meer indrukken willen laten zien, maar het internet laat me in de steek. Het uploaden van de plaatjes die wel lukten kostte me meer dan acht uur. Ik ben er een beetje klaar mee. 😉 Maar wie wat bewaart, heeft wat!