Via Kanchanaburi en Sukhothoi terug naar Bangkok

De stad uit

Fietsen in Bangkok is een belevenis. Het voelt soms net of je in een flipperkast rondrijdt, maar zolang je je snelheid aanpast aan de rest van het verkeer (het gaat allemaal niet heel hard) is het goed te doen. Vanuit Bangkok wil ik naar Kanchanaburi, een stad die bekend is van de ‘Bridge on the River Kwai’. Het eerste deel gaat voorspoedig, maar op enig moment moet ik een enorme snelweg oversteken en dat lukt me niet. Het verkeer raast met hoge snelheid langs me heen en ik zie geen enkele mogelijkheid om deze snelweg te omzeilen. Tot ik een aantal brommers zie die via een duiker onder de weg van de ene naar de andere kant gaan. Ik fiets erheen en diep gebukt, waarbij mijn zadel bijna de betonnen bovenkant raakt, krijg ik het voor elkaar om de snelweg te kruisen. Daarna fiets ik over landelijke weggetjes naar mijn bestemming.

Kanchanaburi

De plaatsnaam Kanchanaburi doet bij weinig mensen een belletje rinkelen, maar als je vertelt dat de beruchte Birma spoorlijn hier doorheen loopt verandert dat. In de Tweede Wereldoorlog wilden de Japanners een verbinding maken tussen Thailand en Birma. In nog geen anderhalf jaar, tussen 1942 en 1943) werd de 415 kilometer lange spoorlijn aangelegd dwars door de jungle. De Japanners dwongen honderdduizenden mensen om hieraan te werken waaronder enkele tienduizenden krijgsgevangen. Onder erbarmelijke omstandigheden werd het spoor aangelegd waarbij ongeveer 15000 krijgsgevangenen (waaronder 3000 Nederlanders) en 100000 bewoners uit Thailand en Indonesië (vooral Javanen, ook wel romoesja’s geheten) om het leven kwamen. Daardoor kreeg deze spoorweg de bijnaam ‘Dodenspoorweg’. Bij Kanchanaburi werd een brug over de rivier de Kwai gebouwd met brugdelen die uit Java waren gehaald. In de laatste jaren van de oorlog werd de spoorlijn veelvuldig gebombardeerd waarbij ook nog eens vele doden vielen. In Kanchanaburi is na de oorlog een erebegraafplaats ingericht waar vele duizenden militairen zijn begraven. De spoorlijn werd vooral bekend door de film The Bridge on the River Kwai.

De middag dat ik aankom bezoek ik het ereveld en zie vele grafstenen met Nederlandse namen. Het maakt een grote indruk op mij. De volgende ochtend fiets ik naar de brug zelf en loop naar de overkant. Hoewel de lijn nog steeds gebruikt wordt, is dat geen probleem. Mocht er een trein naderen dan wordt er op een fluitje gefloten en wordt iedereen geacht gebruik te maken van de uitsparingen op de brug. Op de brug  erg rustig en er hangt een ingetogen sfeer. Na een half uurtje rondgekeken te hebben, fiets ik langs de rivier naar het westen.

Aan het eind van de middag ga ik op zoek naar een homestay, maar de enige die ik kan vinden blijkt gesloten te zijn. Wel mag ik langs de oever van de rivier mijn tent opzetten bij een soort party-tentjes. De eigenaar vindt het allemaal erg leuk. Ik kan me er wassen en er is elektriciteit. ’s Avonds als ik mijn noodles wil gaan opwarmen word ik uitgenodigd voor het eten. De volgende ochtend krijg ik koffie en ontbijt. Van betalen is geen sprake en ik dank mijn gastheer bijzonder hartelijk voor zoveel gastvrijheid.

De heuvels

De volgende dag moet er geklommen worden. Het lijkt niet veel, hooguit 300 meter, maar het voelt verschrikkelijk zwaar. Heuvels, hitte in combinatie met een hoge humiditeit gaan bij mij niet goed samen. 😉 Diverse keren stap ik af om mijn shirt en zelfs mijn broek uit te wringen. Het zweet loopt in stroompjes langs mijn benen in mijn sandalen en mijn armen en handen zien er opnieuw uit alsof ik uren in bad heb gezeten. Eenmaal boven begin ik aan een mooie afdaling en al snel zijn mijn kleren weer redelijk droog. Door een heuvelachtig landschap fiets ik langs een stuwmeer richting Si Sawat. Met een veerboot steek ik het meer over en moet opnieuw stevig klimmen.

Ik voel me zo smerig dat ik in een hotelletje of hostel wil slapen zodat ik even kan douchen. De enige plek die ik echter kan vinden is een soort drijvende hostel aan het meer. Het matras is ontzettend goor, ik moet keutels (ik vermoed ratten) wegvegen. Het water om te wassen komt uit het meer, maar daarin komt ook de wc uit. Ik heb echter geen keuze want het is inmiddels donker en ik blijf slapen. Na een gebroken nacht besluit ik om een pick-up truck te huren om me naar de eerste pas te brengen. Over een afstand van zo’n 20 km moet bijna 800 m worden geklommen en dat zie ik niet zitten. Ik word afgezet op de pas en fiets door oerwoud naar beneden. Na nog een paar kleinere beklimmingen, maar al met al toch nog goed voor 1000 hoogtemeters bereik ik het laagland en in een paar dagen fiets ik naar Sukhothai. De route is niet heel bijzonder en gaat grotendeels over tweebaanswegen naar het noorden, maar af en toe zijn er kleine stukken die over onverharde wegen voeren en dat maakt veel goed.

Sukhothai

De stad Sukhothai (Dageraad van het Geluk) wordt gezien als de eerste hoofdstad van Thailand en kende haar hoogtijdagen in de 13^e en 14^e eeuw. De stad wordt omgeven door een driedubbele aarden wal met grachten en wordt gekenmerkt door vele tempels waarvan vele, op hun beurt ook weer door waterpartijen zijn omgeven. Aan het einde van de twaalfde eeuw werd de stad veroverd op de Khmer die hun hoofdstad hadden in Angkor Tom in Cambodja. De grootste bloei kreeg de stad onder Ram Khamhaeng die regeerde van 1279 tot 1298. Hij wordt gezien als de grondlegger van het Theravada Buddhisme dat nog steeds de staatsgodsdienst is. Hij zou tevens de uitvinder zijn van het Thaise alfabet zoals blijkt uit een stele die in de 19^e eeuw werd gevonden in Sukhothai. Velen denken nu dat deze stele een vervalsing is, maar in Thailand wordt in het algemeen niet getwijfeld aan de authenticiteit van deze steen omdat deze feitelijk de legitimatie is van de Thaise staat. In de eeuwen na de dood van Ram Khamhaeng verloor de stad veel van haar macht en in 1793 werd Bangkok door Rama I als hoofdstad van Thailand aangewezen. (Bron Wikipedia: https://en.wikipedia.org/wiki/Sukhothai_Historical_Park)

Tegenwoordig is Sukhothai onderdeel van het Werelderfgoed. De voormalige stad heeft het karakter van een groot park dat is bezaaid met tempels. Het is erg plezierig om hier rond te fietsen en af en toe, zittend onder een boom te genieten van de tempels en de rust. Ik verblijf in een hostel in het nieuwe Sukhothai dat zo’n 12 km ten oosten ligt van de ruïne-stad. Over een klein landweggetje dat slingerend de rivier volgt, fiets ik als eerste naar Wat Chang Lom dat net buiten Sukhothai ligt.

Mijn fietstocht voert me verder langs de randen van de stad waar eveneens meerdere tempels liggen. Op dag twee fiets ik naar het centrum en bezoek ik de Mahathat tempel die ooit de belangrijkste tempel van de stad en van geheel Thailand was. De belangrijkste stupa is versierd met afbeeldingen van 168 Buddhistische volgelingen met samengevouwen handen. Ik fiets vervolgens kriskras door de parkachtige stad.

Terug naar Bangkok

De volgende ochtend neem ik een bus (met enige moeite want mijn fiets mag eerst niet mee) terug naar Bangkok waar Anne (vanuit Nederland) en Iris (vanuit Laos) inmiddels zijn aangekomen. Ik kom aan op het Mochit busstation en fiets de laatste 10 km naar ons hostel. Het is aan de ene kant heel vreemd om mijn dochter en nichtje hier in Bangkok te zien, maar aan de andere kant voelt het heel vertrouwd, alsof we elkaar gisteren nog

gezien hebben. We willen de volgende dag het koninklijk paleis bezoeken, maar omdat we ‘ongepaste’ kleding aanhebben mogen we er niet in. We lopen daarom door naar Chinatown en keren na enkele omzwervingen terug in ons hostel.

Het koninklijk paleis en Wat Pho

De volgende dag hebben we meer succes. We lopen opnieuw naar het paleis en daar aangekomen zien we enorme kuddes Chinese toeristen die onder begeleiding van gidsen (herkenbaar aan de omhoog geheven paraplu’s) eveneens het paleis bezoeken. Sinds China heb ik niet meer zulke grote groepen Chinezen gezien. Vrijwel alles is goud wat in het paleis blinkt. Op het terrein staan grote standbeelden van tempelwachters die als inspiratie dienden voor Anton Pieck toen hij het sprookje van de Indische waterlelies in de Efteling ontwierp. Een van de grootste attracties is het standbeeld van de Emerald Buddha in een van de vele tempels op het terrein. Na het paleis bezoeken we de naastgelegen tempel Wat Pho dat een gigantische liggende buddha bezit. Het is hier een stuk rustiger omdat de Chinezen hier blijkbaar niet op bezoek komen.

Afscheid

Een dag later breng ik een bezoek aan het immigratiekantoor, zo’n 20 km ten noorden van het centrum om mijn verblijf in Thailand te mogen verlengen. Afgezien van de kosten, het invullen van een formulier, het maken van drie fotokopieën, het aanleveren van een pasfoto, anderhalf uur wachten en twee keer 3 kwartier in een taxi verloopt dit vlekkeloos. Anne en Iris hebben zich intussen opgemaakt voor het vervolg van hun reis en vertrekken ’s middags naar het vliegveld voor hun vlucht naar Djakarta. Zij gaan samen een maand lang door Indonesië reizen. Het afscheid is emotioneel, maar ik kijk er erg naar uit om hen over niet al te lange tijd weer te zien. Vandaag besteed ik aan het bijwerken van mijn blog en morgen vertrek ik richting Singapore, mijn eindbestemming van deze reis.