Langs de kust naar Bangkok

Richting Thailand

De ochtend dat ik Kampot verlaat heb ik wind mee en ik vorder dan ook gestaag. Ik heb deze weg eerder gefietst, in 2006 om precies te zijn toen ik met Inge van Bangkok naar Ho Chi Minh City reed. De weg was toen nog gloednieuw, sommige bruggen waren zelfs nog in aanbouw, maar inmiddels is het wegdek een stuk minder en zijn er geregeld

gaten. Al snel bereik ik de kust en voor het eerst sinds Vietnam heb ik weer zicht op de zee. Nog voor de middag bereik ik het plaatsje Prey Nob waar de weg zich splitst, linksaf naar Sihanoukville en rechtsaf naar Phnom Penh. Ik sla rechtsaf en rijd de nationale weg nr. 4 op. Dit is een erg drukke en smalle weg met heel veel vrachtverkeer. Op de rijbaan zelf is geen ruimte voor fietsers en dus fiets ik over de ‘schouder’ van de weg die uit gravel bestaat. Deze gravel heeft een erg losse structuur en het is alsof ik over glad ijs rijd. Telkens schieten mijn wielen weg over het losliggende gruis en ben ik bang om onderuit te gaan. Voortdurend word ik ingehaald door grote tankauto’s die in grote snelheid voorbij rijden. Af en toe, als deze zelf worden ingehaald en een tegenligger duikt op, schuiven ze naar rechts op de schouder om ruimte te maken en dat brengt mij in een lastig pakket. Ik moet constant op mijn hoede zijn voor deze manoeuvres en ben blij als ik deze weg na 40 km kan verlaten.

Gastvrije monniken

Die avond klop ik aan bij een tempel om mijn tent op te mogen zetten. Onder grote belangstelling van zo’n 15 jonge monniken installeer ik mij. In een van de badcellen met een mandi spoel ik het zweet van me af. De ruimte is zo klein dat ik de deur moet laten open staan. In de deur zitten gaten waarin kikkers zitten die me aandachtig aanstaren.

Bij de tent zet ik m’n brander in elkaar om noodles klaar te maken. De monniken vinden het allemaal erg interessant, vooral als ik met de vuurslag de brander aansteek. Een voor een willen ze ook een keer proberen om vonken te produceren. Als het donker is komen ze nogmaals langs, maar het is erg moeilijk communiceren. Het weerhoudt ze er niet van om met hun mobieltjes foto’s en video’s te maken die uitgebreid en met veel lol worden bekeken. De volgende ochtend, terwijl de monniken het tempelterrein aanvegen pak ik mijn spullen in en rijd verder.

Heuvels en dalen

Ik had gehoopt om snel een restaurantje te vinden om te ontbijten, maar dat kan ik niet vinden. Het is erg warm in combinatie met een hoge luchtvochtigheid. De weg gaat voortdurend op en neer en als ik ergens een hekel aan heb, dan is het dat. Geen moment kom ik in mijn ritme en al na 40 km ben ik gesloopt. In een dorpje vind ik een homestay en daar blijf ik overnachten. De volgende dag bereid ik me beter voor en na een stevig ontbijt onderneem ik een nieuwe aanval op het heuvelachtige traject. Na 40 km kom ik bij een rivier en heb ik een uitgebreide lunch. Het is nog eens 40 km naar mijn bestemming, een villa van een vermogende Zwitser langs een andere rivier waar Birgit een kampeerplek heeft geregeld. Vol goede moed begin ik aan dit korte traject, maar ik moet nog een heuvel over van 360 m hoogte en de combinatie van hitte en vochtigheid maken het tot een ware martelgang. Ik moet voortdurend afstappen omdat ik niet de kracht heb om door te fietsen. De weg blijft maar klimmen en dalen en ik kom geen meter vooruit. Ik stop zelfs een uur om in mijn stoel naast de weg uit te rusten, maar het mag niet baten. De weg voert door een natuurpark en er is zelfs een bord dat waarschuwt voor olifanten.

Hangmat

Om zes uur is het donker. Ik smeer me in met deet, tegen de muggen en in het stikdonker begin ik aan de beklimming van de laatste heuvel. Het gaat tergend langzaam, maar om zeven uur bereik ik het hoogste punt bij een afslag waar een stuk of 6 restaurantjes staan. Kletsnat van het zweet neem ik een stoel, drink een cola en bestel een bord rijst. Ik heb geen zin om in het donker aan de afdaling te beginnen. Mij wordt gezegd dat ik in de naastgelegen politiepost kan slapen, maar als ik daar aanklop krijg ik nul op rekest. Ik loop terug naar het restaurantje en krijg daar een hangmat aangeboden waarin ik de nacht mag doorbrengen. Ik had altijd een romantische voorstelling van het slapen in een hangmat, maar ik moet bekennen dat ik het bijzonder onprettig vind. Je kan niet languit liggen en in dit specifieke geval hing het muskietennet voortdurend in m’n gezicht. De volgende ochtend word ik, na erg weinig slaap, gebroken wakker. Ik neem afscheid van mijn gastheer en gastvrouw en fiets de laatste 10 km naar beneden om de villa op te zoeken in het plaatsje Tatai.

Tatai

In Tatai steek ik de brug over en sla linksaf. Ik rijd door een resort en kom aan bij een luxe bungalow waar Birgit haar tent heeft opgezet. De eigenaar van dit huis vindt het geen bezwaar vindt dat we in zijn tuin kamperen. In de rivier kunnen we zwemmen om af te koelen. Ik heb een dag nodig om bij te komen van de vermoeienissen van de afgelopen dagen en doe niet anders dan in de schaduw zitten, lees een boek en af en toe neem ik een duik in de rivier. Aan het eind van de middag komt Elie aan die een paar dagen na Birgit en mij uit Phnom Penh is vertrokken. Na nog een dag luieren nemen we afscheid van onze gastheer en fietsen we gedrieën naar de grens.

Thailand

De grenspost is relatief rustig en zonder problemen steken we de grens over. Na de grens volgt een heel smal stuk Thailand, op het smalste stuk is het land amper 500 m breed. We lunchen in een klein vissersdorpje waar ook een 7 eleven supermarkt zit. We lopen hier tien minuten doorheen en vergapen ons aan allerlei westerse produkten. Buiten de winkel staat een weegschaal en voor het eerst sinds Turkije weeg ik mezelf. Ik blijk sinds mijn vertrek uit Nederland ruim 27 kg te zijn afgevallen. 😊

De weg blijft golven langs de kust en na 30 km vinden we een strandje waar we onze tenten kunnen opzetten. Er is zelfs elektriciteit en een wc. We eten een maaltijd die we hadden gekocht bij een restaurantje en voor ons was ingepakt en daarna klapt Elie zijn laptop open en kijken we naar The Shining van Stanley Kubrick. Als ik ’s avonds in mijn tent lig verwacht ik ieder moment dat Jack Nicholson langskomt om zich met een bijl toegang tot mijn tent te verschaffen.

Een Australische gastheer

De dagen erna volgen we kleine weggetjes en rijden gemoedelijk verder richting Bangkok. We overnachten in een hostel in Trat, maar de volgende dag als we een pauze hebben aan het strand ontmoet ik John, een Australiër die ons aanbiedt in zijn tuin te mogen kamperen. John heeft zijn leven lang op boorplatforms gewerkt en heeft begin jaren zeventig nog een aantal jaren in Alkmaar gewoond. Inmiddels is hij gepensioneerd en heeft een huis aan het strand gekocht. Als we in zee willen zwemmen meldt hij dat we geluk hebben. Dit seizoen is het enige moment dat zwemmen hier mogelijk is. Een eindje verderop ligt namelijk een ziekenhuis en alle afval die zij produceren wordt in de rivier gegooid zodat tijdens het regenseizoen het strand vol ligt met maskers, rubberen handschoenen en injectienaalden. ☹

De volgende dag neem ik afscheid van Birgit en Elie. Zij willen een meer rechtstreeks route naar Bangkok en ik wil eerst naar Pattaya. Er is namelijk een veerboot tussen deze stad en Hua Hin aan de andere zijde van de Golf van Thailand en ik overweeg om die te nemen. Op die manier kan ik Bangkok omzeilen en ben ik gelijk een stuk dichterbij Maleisië. Ik moet namelijk het land uit omdat mijn visum niet lang genoeg geldig is. Begin februari ontmoet ik Anne en Iris, maar daarna heb ik nog maar een paar dagen om Thailand te verlaten en om dat te vermijden moet ik een buurland bezoeken om daarna terug te mogen keren. Terwijl ik Pattaya nader heb ik echter steeds minder zin om naar Maleisië te racen en om van daaruit terug te keren naar Bangkok. In plaats daarvan besluit ik nog een stuk in Thailand te fietsen en op een later moment een ‘visarun’ te maken.

Pattaya

Op weg naar Pattaya vind ik een strandje waar ik mijn tent kan opzetten. Er is zelfs een wc. ’s Nachts word ik wakker omdat iemand met mijn fiets aan het rommelen is. Hij is druk bezig om de pedalen rond te draaien waardoor het freewheel een ratelend geluid maakt. Ik trek gauw mijn T-shirt aan en kruip uit mijn tent om te bemerken dat er niemand aan mijn fiets zit, maar een eindje verderop zijn een paar vissers bezig om een lier af te rollen (het ratelende geluid) om met een kabel hun boot over het strand te kunnen trekken. Ik kruip terug in mijn tent en slaap verder tot de zon opkomt.

De volgende dag fiets ik verder naar Pattaya. Het is warm en drukkend en ook de weg is niet bijzonder plezierig. Er is veel verkeer en naarmate ik Pattaya nader zie ik steeds meer toeristen. Mijn humeur wordt steeds slechter en als een grumpy old cyclist rijd ik deze toeristenval binnen. Het is een enorm circus langs een hele lange boulevard. Er is een smal strandje dat vol ligt met roodverbrande toeristen en op het water scheuren speedboten en waterscooters voorbij. Morgen laat ik dit oord gelukkig achter me.

Bangkok

Twee dagen later rijd ik Bangkok binnen. De route langs de kust is ontzettend druk en het is moeilijk om via landelijke weggetjes mijn bestemming te bereiken. Toch fiets ik lange tijd over smalle wegen langs talloze viskwekerijen, maar uiteindelijk moet ik toch over de snelweg verder. Ik stort me in het verkeer op deze tienbaans autoweg en steek klaverbladen en viaducten over alsof ik in een auto zit. Hoewel ik vaak moet afstappen om veilig in te kunnen voegen is de gemiddelde Thaise automobilist erg hoffelijk en bieden ze me vaak de ruimte om van rijbaan te wisselen. Opvallend is bovendien dat er nauwelijks geclaxonneerd wordt; na Vietnam vraag je je af hoe het verkeer hier zonder toeteren kan functioneren.

Om mijn hostel in het centrum te kunnen bereiken moet ik twee keer de Mae Nam Chao Praya rivier oversteken. Over deze rivier liggen diverse bruggen met afmetingen die onze beroemde Erasmusbrug in Rotterdam op een plank over een sloot doen lijken. Ik kies ervoor om met een veerboot over te steken en fiets daarna door het hectische verkeer in Chinatown naar mijn bestemming. Ik neem een dag rust en ga op zoek naar fietshandschoenen omdat ik steeds meer last van dove vingers krijg doordat de handgrepen van mijn stuur bijna versleten zijn. Het is voor mij een grote verrassing als ik handschoenen vind in mijn maat; ze liggen in doos met restanten en zijn sterk afgeprijsd. Waarschijnlijk omdat ze ze vanwege de afmetingen aan de straatstenen niet kwijt kunnen. 😉 De komende twee weken maak ik nog een rondje door Thailand om daarna met Anne en Iris een paar dagen in Bangkok door te brengen.