Zuid China, veel karst en nog veel meer regen

Zhangjiajie

De trein van Xi’an naar Zhangjiajie vertrekt om 1 uur ’s nachts en doet er 18 uur over. Elma, Ab en ik arriveren rond half acht ’s avonds en gaan op zoek naar ons hostel. Zhangjiajie is niet zo heel bijzonder en ligt in het dal van de Li rivier, maar in de omgeving liggen tal van karst-formaties en dat maakt het een gewilde, toeristische bestemming. Wij lopen de volgende ochtend naar het busstation vanwaar de bus ons naar het Nationale Park van Wulingyuan ten noorden van Zhangjiajie moet brengen. Op het busstation maken we onze wensen kenbaar en worden naar een kleine bus gedirigeerd waar we plaatsnemen tussen tal van lokale Chinezen. De rit moet ongeveer een half uur duren, maar na een uur rijden loopt de bus vast in een enorme opstopping en we beginnen te twijfelen of we wel op weg zijn naar de bestemming die we voor ogen hebben. Na tweeëneenhalf uur worden we afgezet aan de noordzijde van het park; er was duidelijk een misverstand en dat is niet de eerste keer in de land van verwarring. We kopen een kaartje en worden met een andere bus naar boven gereden door een betoverend landschap. Het gerucht gaat dat James Cameron hier zijn inspiratie opdeed voor de film ‘Avatar’, maar dat is nooit bevestigd. We maken een wandeling en worden beloond met fraaie uitzichten op rotsformaties. Het is erg rustig, maar als we terugkeren naar de hoofdweg en even later door een van de vele bussen bij een van de highlights worden afgezet zijn we opeens omringd door honderden Chinese toeristen. Als we daarna langs een wandelpad naar het dorp gaan zijn we weer vrijwel alleen.

 

Tianmen

Ten zuiden van Zhangjiajie ligt de Tianmen berg. Met een kabelbaan van ruim 7 km overbruggen we het hoogteverschil van 1200 meter en beginnen aan een wandeling van enkele uren die ons rond de berg voert. Het pad is vrijwel volledig kunstmatig en is bevestigd aan de buitenkant van de rotswand die loodrecht onder onze voeten, honderden meters omlaag gaat.

 

Op sommige plaatsen is de betonnen ondergrond vervangen door glas waardoor je het gevoel krijgt in het luchtledige te hangen. Zelfs voor mensen zonder hoogtevrees is dit af en toe een angstaanjagende ervaring. Terwijl we rondwandelen worden we voortdurend op de foto gezet door Chinese toeristen. Heel vaak gaat dit ‘onopvallend’, maar vaak ook worden we gevraagd om te poseren. Als we vergeten om met onze handen een V-teken te maken, wordt ‘subtiel’ aangegeven dat dit noodzakelijk is voor het welslagen van de foto.

Aan het einde van de toer gaan we met enorm lange roltrappen in de berg naar beneden, maar moeten dan alsnog een hele steile trap af om bij het busstation te komen. De bus voert ons over tientallen haarspeldbochten naar beneden en zet ons af in het centrum van Zhangjiajie. We lopen naar het station en het blijkt dat onze fietsen die we in Xi’an op de trein hadden gezet zijn aangekomen.

Furongzhen, Fenghuan en Hongjian

In plaats van nog een dag door de omgeving te wandelen besluiten we om te gaan fietsen. In ons hostel is nog een fietser gearriveerd. Seth is afkomstig uit Groot-Brittannië, is eveneens archeoloog en is ook al maanden onderweg. Zijn plan is om rechtstreeks naar het zuiden te fietsen, maar als hij ziet dat die route in de eerste 20 km al bijna 1000 m stijgt besluit hij om met ons mee te gaan naar Furongzhen. Deze eerste fietsdag van Elma en Ab is enorm zwaar. Over een afstand van 85 km moeten we meer dan 1300 m klimmen en ook voor mij is dit een van de zwaarste etappes die ik heb gereden.

’s Avonds worden we in Furongzhen door de hoteleigenaar naar het centrum gebracht dat langs een rivier met een waterval ligt. De gebouwen die hier staan zijn alle verlicht en dat geeft het geheel een feeërieke sfeer. Overdag verdwijnt veel van die betovering als blijkt dat vrijwel alle ‘oude’ gebouwen zijn opgetrokken uit modern beton. Chinezen vinden het echter geweldig en trekken hier met busladingen naar toe.

De dagen hierna fietsen we door een heuvelachtig landschap met tal van karstformaties. In Fenghuan is de verlichting nog grootser aangepakt en ’s avonds maken we een wandeling langs de rivier. Via ‘stepping stones’ lopen we naar de overkant en genieten van een biertje op het balkon van ons hotel.

Een volgende plaats op onze reis is Hongjiang, maar hier zijn ze nog niet klaar met het bouwen van de oude stad en een groot gedeelte van dit oord staat nog in de steigers. Toch moet hier entree worden betaald en dat willen we niet. Pas ’s avonds laat als alle toeristen weg zijn kunnen we gratis naar binnen, maar het is erg donker en veel kunnen we niet zien.

De volgende dag fietsen we verder naar het zuiden richting Guilin, zo’n 250 km verderop. Na ongeveer 15 km worden we tegengehouden door twee jonge agenten die ons melden dat we niet verder mogen. Na enkele telefoontjes met hun superieuren mogen we echter toch verder. In een dorp iets verderop ontbijten we in een restaurant. Het lijkt alsof het hele dorp uitloopt om die rare buitenlanders te bekijken die op de fiets voorbijkomen; blijkbaar zijn toeristen hier niet erg talrijk.

Na talloze foto’s stappen we weer op de fiets, maar worden na enkele kilometers weer tegengehouden. Dit keer mogen we niet verder en moeten we mee terug naar het politiebureau om ons te laten registreren. Onze paspoorten worden gecontroleerd en foto’s op camera’s en telefoons worden bekeken. Omdat we vermoedelijk langere tijd moeten wachten op iemand die Engels spreekt pakken we onze thermosflessen en maken we koffie. We krijgen een soort grapefruit van de politieagenten die alleraardigst zijn, maar als de tolk arriveert blijkt dat we echt niet verder mogen; we naderen een militaire zone waar buitenlanders niet welkom zijn. De agenten maken ons duidelijk dat ze ons met auto’s terug naar Hongjiang zullen brengen, maar eerst krijgen we nog een lunch aangeboden.

In het dorp krijgen we uitgebreid te eten in het gezelschap van het hogere echelon. Met de fietsen achterop een pickup truck en wij met z’n vieren in een andere auto keren we terug naar Hongjiang. In het stadje worden we afgezet en onze fietsen worden afgeladen. De agenten bieden hun excuses aan voor alle overlast en rijden vervolgens weer terug. Op het busstation vinden we een bus die ons terugbrengt naar Huai Hua, een stad zo’n 75 km naar het noorden waar we al eerder waren doorgekomen. Van daaruit nemen we de volgende dag alsnog een bus naar Guilin. In Guilin nemen we afscheid van Seth die op zoek gaat naar twee Duitse fietsers die hier ook in de buurt moeten zijn.

Guilin

Na Huai Hua is Guilin een oase van rust. Het is duidelijk een toeristische bestemming en de brommers en scooters zijn elektrisch en dat scheelt een heleboel herrie. Er wordt ook duidelijk minder geclaxoneerd.

We nemen een ‘rustdag’ en fietsen een rondje van 80 km door de omgeving. Guilin ligt in mandarijnenland en vrijwel overal waar we kijken zien we mandarijnenbomen en mensen die de mandarijnen plukken, ze sorteren en ze langs de weg aan de man proberen te brengen. Ons doel is een historisch dorpje, maar omdat we toegang moeten betalen en de beambte die dat geld in ontvangst moet nemen steeds harder begint te schreeuwen opdat we uiteindelijk wel Chinees zullen verstaan, besluiten we door te fietsen. Vlak voordat we terug zijn bij het hotel geeft mijn teller aan dat ik inmiddels 10000 km heb afgelegd!

Regen

Als we Guilin verlaten op weg naar Vietnam is het weer omgeslagen. De temperaturen lopen steeds verder terug tot iets boven de 10 graden en het regent vrijwel voortdurend. Het landschap waar we doorheen fietsen is betoverend mooi, maar vanwege het slechte weer zien we daar weinig van. In Xingping slapen we in een hostel met een dakterras dat volgens de brochure een prachtig uitzicht geeft op de zonsondergang, maar het is zo dicht bewolkt dat we geen idee hebben waar de zon onder gaat.

We fietsen verder naar Yangshuo om te genieten van de prachtige karstformaties, maar ook hier laat het weer het afweten. De volgende dagen voeren ons verder naar het zuiden op zoek naar beter weer. ’s Avonds proberen we onze kleren te drogen in de hotels, maar dat haalt weinig uit. Ook de Chinezen zelf hebben duidelijk problemen met het koude en natte weer en zijn er niet op voorbereid. De winkels en restaurants zijn aan de straatkant volledig open en de winkeliers en restauranthouders zitten kleumend in hun jassen te wachten op klanten. De dagen gaan voorbij zonder dat we veel oog hebben voor het landschap omdat al onze aandacht uitgaat naar het natte asfalt onder onze wielen.

De route die we fietsen bepalen we vooral aan de hand van Google maps omdat de Open streetmaps op onze Garmins ons vaak in de steek laten; lang niet alle wegen staan erop. Tijdens een van onze meer toeristische etappes fietsen we over smalle betonnen paden door landbouwgebied en laten de bewoners van kleine gehuchten schrikken als we opeens op onze fietsen in hun midden verschijnen. Als we om aanwijzingen vragen over de richting die we moeten rijden leidt dat snel tot kleine volksoploopjes waarbij iedereen een andere kant op wijst.

Op een gegeven moment leidt de route ons op een onverhard pad dat al snel minder begaanbaar wordt. De ondergrond bestaat uit klei en door de vele regen is deze veranderd in een zeer taaie vorm van stopverf die binnen de kortste keren enorm vastkoekt aan onze banden. Na enkele tientallen meters hebben zich dikke klonten gevormd achter onze remmen en onder onze spatborden. Met stokjes proberen we de wielen vrij te krijgen, maar dat helpt weinig. We laden onze tassen af en slepen onze fietsen over honderden meters verder om daarna onze bagage op te halen. Over een stukje van nog geen kilometer doen we ruim twee uur. Daarna wordt het wegdek weer beter en in een stadje zien we een autowasbedrijf. Daar worden onze fietsen en tassen weer schoongespoten. We krijgen kopjes heet water aangeboden en moeten met de familie op de foto. Als we willen betalen wordt dat geweigerd en met blinkend schone fietsen rijden we de laatste kilometers naar ons hotel.

Vietnam

Vlak voor de grens met Vietnam nemen we een hotel. Vroeg in de ochtend arriveren we bij de overgang en de formaliteiten gaan erg soepel. Nog voor de middag zijn we in Mong Cai aan de Vietnamese kant. Op de markt wissel ik mijn Chinese yuan in voor Vietnamese Dong en met een enorme stapel bankbiljetten die me op slag multimiljonair maakt, drinken we koffie op een terras.

Vietnamese koffie is een belevenis. Ieder kopje krijgt een eigen filter met koffie waarop het water wordt uitgeschonken en het duurt vele minuten voor deze is doorgelopen. De koffie is heel sterk en heeft een sterke cacao smaak. Naar wens wordt gecondenseerde melk (van Friesche Vlag) toegevoegd en na weken van oploskoffie is het een ware traktatie.

Ha Long en Cat Ba

We gaan op weg naar Ha Long Bay, een van de topattracties van Vietnam. Onderweg worden we ingelopen door Patrick en Frank, twee Duitse fietsers die ook al maanden op pad zijn. Al snel wordt duidelijk zij de twee Duitsers zijn naar wie Seth op zoek was. Gezamenlijk fietsen we over een heel drukke weg naar Ha Long, het geclaxonneer is hier nog erger dan in China. In Ha Long rijden we naar kust en als we op de boulevard aankomen ligt de baai met karstformaties voor ons. We stappen af om even te genieten van dit magnifieke uitzicht en rijden daarna over een enorme hangbrug naar ons hostel. De volgende dag nemen we de veerpont naar Cat Ba, een eiland ter grootte van Texel. Van Guilin zijn we in elf dagen naar Ha Long gefietst, een afstand van ruim 900 km met heel veel hoogtemeters en op dit eiland willen we een paar dagen uitrusten voordat we richting Hanoi gaan.