Van Salzburg naar Komaron

Vandaag ben ik aangekomen in Komaron op de grens van Hongarije en Slowakije, bekend als geboorteplaats van Franz Lehar, de beroemde operettecomponist (of wisten jullie dat ook niet, ik niet in ieder geval). Het is vandaag 1 mei, Dag van de Arbeid en dus werkt niemand. Sinds twee dagen is het weer hard aan het verbeteren; ik zit nu zelfs in korte broek en T-shirt dit verslag te schrijven. De afgelopen weken waren erg slecht. De dag dat ik uit Salzburg vertrok begon veelbelovend. Douwe fietste een heel stuk met me mee en dat was erg gezellig. We hebben aan de oever van de Mondsee afscheid genomen wat ik erg emotioneel vond en hij is terug gefietst naar Salzburg.

Diezelfde dag eindigde ik in de stromende regen in Altmünster waar de camping gesloten was en ik in een hotel overnachtte. De dag erop naar Linz was het weer redelijk, maar het bleef koud. De etappe van Grein naar Krems was fantastisch, het was mooi weer en het traject ging door een prachtig dal met tal van mooie plaatsjes, zoals Melk waar het beroemde klooster op een heuvel ligt.

De etappe naar Wenen was niet heel bijzonder. Ik ben twee dagen in Wenen gebleven omdat ik het weer te slecht vond om te fietsen. De tweede dag heb ik Wenen op de fiets verkend. Via het Prater fietste ik naar de Stephansdom die in mijn herinnering gigantisch was, maar eigenlijk vrij klein is. Vandaaruit ben ik nog naar Schönbrunn gefietst, maar had geen zin om dit te bezoeken. ’s Avonds bij de tent nog geprobeerd om te schrijven, maar dat lukte niet vanwege de kou en regen.

Na Wenen werd het weer beter met als topdag vandaag. Ik heb alleen last van de straffe tegenwind en dat in combinatie met erg slecht wegdek kost me veel kracht waardoor de dag afstanden tegenvallen. Daar moet ik aan werken, want anders lukt het avontuur niet. Gisteren was een hoogtepuntje. Ik overnachtte op een erg kleine camping in Györ met een stookplaats waar ik heerlijk paprika’s en worstjes kon roosteren.

Enkele noodzakelijke attributen

In Salzburg heb ik twee belangrijke aankopen gedaan, een hoodie en waterdichte handschoenen. De hoodie is geen echte hoodie, het is alleen een capuchon, maar deze dwingt op de camping veel respect af. Diverse keren word ik begroet door medekampeerders in camping-smoking met een “Yo brotha” gepaard met een opgestoken, gebalde vuist met uitgestoken wijsvinger en pink die daarna in een vloeiende beweging langs het lichaam naar beneden gaat. Kamperen is aan het veranderen. Waar je vroeger als tentkampeerder nog een zeker respect afdwong vorm je nu een minderheid die men het liefst aan de periferie van de camping plaatst. Vaak is het tentenveldje geplaatst naast de locatie waar de bezitters van campers en caravans hun in een chemische substantie opgeloste fecaliën komen dumpen. De enige camping die ik tot nu toe ben tegengekomen waar de tenten op de mooiste locatie stonden was in Laudenbach. Een prachtig terreintje waar de receptie en de wasgelegenheid waren gevestigd in een oude, verbouwde watermolen. Toen ik de eigenaar van de camping complimenteerde met het mooie tentenveldje was het excuus dat ze geen andere keuze hadden. Het beekje dat het terrein in tweeën deelde was tevens de oorzaak dat de campers en caravans niet op het mooie gedeelte konden staan.

De campings zien er steeds meer uit als ruimtekolonies in een slechte science fictionfilm. De campers en caravans nemen steeds meer extreme vormen aan en zien er uit als futuristische ruimteschepen. De meeste zijn voorzien van voortenten waarin complete circusvoorstellingen kunnen worden gehouden. In een ervan zag ik een enorme salontafel staan met daarop als ornament een gigantische zeeschelp van zo’n 60 cm lang en een diameter van ongeveer 40 cm. Als je je voorstelt wat voor een gruwelijk creatuur daarin gewoond moet hebben zou je dat ding niet in huis willen hebben, laat staan dat je het meesleept naar de camping. Sommige campers hebben zelfs een eigen garage aan boord zodat de eigenaren met hun eigen auto de omgeving kunnen verkennen zoals de astronauten eind jaren zestig, begin jaren zeventig van de vorige eeuw de maan exploreerden. Met hun elektrische scooters rijden de eigenaars over het campingterrein om het washok te bereiken. Ook de kampeerders zijn anders. Waar je vroeger in het washok als man meewarig werd aangekeken als je je tanden poetste met tandpasta in plaats van ijzervijlsel, of je haren waste met shampoo in plaats van kogellagervet, is het tegenwoordig heel normaal wanneer je als man met een beautycase aan komt zetten, compleet met föhn en baardtrimmer en gekleed gaat in een badjas waar Rocky Bilbao jaloers op zou zijn.

Ik werd hier nogal door getroffen. Mijn fiets gaat in de loop van een fietsdag steeds meer lijken op een uitdragerij. Kledingstukken die ik bij vertrek aan heb, verhuizen in de loop van de dag als aanhangsel op mijn fiets. Het gaat om handschoenen, een muts, soms mijn regenjas of trui en een handdoek. Al met al zie ik er steeds meer uit als een zwerver, zeker in combinatie met een baard van drie weken. Om iets beschaafder over te komen besloot ik mijn baard af te scheren. In de supermarkt kocht ik wegwerpmesjes (4 + 2 gratis) en in het toiletgebouw deed ik een aanval op mijn baard. Na drie halen zat het mesje vol haar. Schoonmaken onder de kraan lukte ternauwernood en na een kwartier van hakken en halen gebruikte ik mijn tandenborstel om het mesje weer bruikbaar te krijgen. Uiteindelijk moest ik het gevecht opgeven en half geschoren met het scheerschuim nog aan mijn oren ging ik terug naar mijn tent om een tweede exemplaar op te halen. Uiteindelijk is het gelukt en schieten kinderen niet meer achter de rokken van hun moeder als ze mij voorbij zien gaan.

Handschoenen

Zoals gezegd heb ik ook een paar waterdichte handschoenen gekocht. Dat ging niet zonder slag of stoot. Allereerst is het winterseizoen formeel voorbij en waren veel winkels uitverkocht, maar problematischer dan dat is het vinden van de juiste maat. Dat probleem heb ik altijd wanneer het schoenen of handschoenen betreft, ook in Nederland. De populaire merken gaan met hun schoenen niet verder dan maat 46 en de enige manier om die aan te kunnen is door net als de stiefzusters van Assepoester, toen ze het glazen muiltje aan wilden passen hun tenen af te hakken, en dat gaat me wat te ver. Met handschoenen is het bijna net zo, vrijwel nergens zijn ze in mijn maat te krijgen. En iedere keer als ik handschoenen ga kopen moet ik terugdenken aan die ene keer dat ik gevraagd werd om Zwarte Piet te spelen in een tijd dat dat nog geen beladen begrip was.

’s Morgens in alle vroegte werd mij in een kapperszaak mijn zwartepietenpak aangepast waarbij de gouden regel was, One size fits all. Het elastiek in de pruik die ik op kreeg zat zo strak dat toen deze ’s avonds werd afgedaan men uiterst omzichtig te werk moest gaan omdat anders mijn schedeldak los zou komen. Die pruik leverde mij de gehele dag een snerpende hoofdpijn op. Op mijn verzoek om mijn haren zwart te verven, ik was in die dagen nog de bezitter van een prachtige bos krullen, werd niet ingegaan.

De zwarte, fluwelen handschoentjes waren zo klein dat alleen de laatste twee kootjes van mijn vingers erin pasten waardoor aan de andere kant, de rug van mijn handen ternauwernood werden bedekt. Telkens wanneer ik in de zak een greep deed naar de pepernoten voelde ik het fluweel om mijn handen spannen. Uiteindelijk gebeurde het onvermijdelijke, de handschoenen scheurden uit en mijn lelieblanke huid werd zichtbaar door het kapotgetrokken fluweel. Met mijn handen over elkaar zodat niemand zag dat ik niet echt zwart was, en een knallende koppijn was voor mij geen grote rol als Zwarte Piet weggelegd; ik geloof zelfs dat ik toen al de benaming Grumpy Piet kreeg toegevoegd. Dit was dan ook de laatste keer dat ik deze rol mocht vervullen en daarmee is een grootse carrière als toneelspeler aan mij verloren gegaan.